De laatste ochtend verplicht vroeg opstaan, wassen, plassen en naar beneden. Mijn tafel staat alweer klaar en housekeeping komt de eerste balen met towels & sheets afleveren. Ik ontmoet 2 kleine vriendjes die er ook klaar voor zijn: broertje en zusje (zusje 2 jaar jonger, kun je het zien?).
Ik vertel ze dat de wielrenners vanavond in hun hotel slapen. Volgens mij is de vader bij die informatie nog blijer dan de kinderen =0). Ze zijn niet meer weg te slaan uit de lobby.
Na veel trekken en zeuren krijg ik van de receptie de kamerlijsten en een aantal sleutels mee. Behalve die van CTS en SpiderTech. Blijkt dat iemand vannacht een aantal kamers van die teams heeft gereleased en nu dus bezet zijn. Pam, mijn allergrootste topper achter de balie probeert dit op te lossen. Gelukkig zijn het maar 2 teams en niet allemaal.
09.00 uur - Om 9 uur komt de eerste soigneur al binnen. Ik schrik me een hoedje, zo vroeg al. Maar voor hun is het ook de laatste check-in dag en een aantal willen graag de finish zien op de Flagstaff berg in Boulder. Je moet dan wel voor een bepaalde tijd de shuttle bus hebben genomen wil je de berg nog op kunnen.
Alles gaat in een keer ontzettend snel. Voor 10 uur zijn alle teams aanwezig en is iedereen er vandoor met de kamersleutels, handdoeken en wasmandjes. Dat betekent: IK BEN KLAAAAAR.............Joeheooeoeoee! Wholly hell, wat nu. Ik regel nog een extra kamertje voor United Healthcare en Bontrager maar dat is het dan.
Heidi en Kristen zijn inmiddels gearriveerd en samen met Courtney nemen ze kamerlijsten door van het Renaissance hotel en de Red Lion.
Kamerlijstjes checken
Soigneur van Team Champion System
Mijn lieve brompot van Astana
Soigneur van Liquigas Cannondale - zij is echt een toppertje
Ik loop naar buiten om te kijken hoe het met de mechanics staat en hun
trailers. Iedereen heeft zijn eigen plekje gekregen. Al het materiaal wordt gewassen. Dat gebeurt bijna iedere dag
want de sponsor auto's moeten er gelikt bij staan.
Sponsor trailers wassen en spullen opzetten in Team Parking
Aankomst Team Exergy
Racing Garmin Sharp aan de slag
Om half 1 besluiten we wat van de race en alle festiviteiten daaromheen te gaan zien en met z'n allen stappen we in de auto en rijden naar Boulder. Heerlijk, eindelijk even naar buiten en niets doen. Ik hobbel achter de dames aan en als ze naar links willen ga ik ook, en als ze naar rechts gaan maakt het mij ook niet uit.
We komen in aan in Main street waar alle gezelligheid is: stands van vele wielermerken, kledingmerken, fietsbanden, hele fietsen en andere accessoires. Wij gaan op jacht naar de bierstandjes, bestellen een mooie Fat Tire en krijgen de 2de kado. Niet slecht. Om de magen wat te vullen kopen we een Pizza en lopen door alle drukte heen.
Fat Tire - New Belgium
Pizza en Bier
Uiteindelijk komen we aan bij de VIP tent waar we heerlijk in het zonnetje gaan wachten totdat de renners langskomen. Iedereen probeert een glimp van het peloton mee te pikken. Mijn job zit erop dus ik ga heerlijk chillen op de lounge banken. Laat ze maar komen.
Proost vanaf de chill bank in de VIP tent
Terug in het hotel eten we samen met de teams in de Grand Ballroom: rijst, pasta, kip, vis, beef, brood, kaas en veel groente. We hangen nog wat in de hotelbar rond met een aantal soigneurs en TV productie mensen, en besluiten dan een laatste afzakkertje te doen in de suite van Heidi. Om half 1 hou ik het voor gezien. Ondanks dat ik morgen niets meer te doen heb wil ik toch in de lobby plaats nemen voor het geval de soigneurs vragen hebben over van alles en nog wat. Was een top daggie met een zonnetje en een F(l)at Tire.
07.00 uur: gewone ritueel zoals de rest van de dagen (Shit - Shower - Shave). Tassie pakken in de auto lazeren om vervolgens weer de hele ochtend in de lobby te vertoeven. Bij het hotelwinkeltje haal ik mijn gratis koffie in de hotel mok. Ik zie daar super toffe slippers hangen die ik koop voor Heidi. Die heeft ze wel verdiend na al dat harde werken.
Moose flip flops voor Heidi
Ik stuur The Double Tree in Denver nog mijn laatste kamer wijzigingen voor de teams en loop vervolgens naar de receptie om de spullen voor check-in op te halen. Ik vraag ze of ze per team nog aparte kamer lijsten willen maken met de kamernummers, de breakdown van de kamers en een leeg veld daarachter waar de soigneurs de namen kunnen invullen wie waar slaapt. Die lijsten worden bij de lift en op de kamerdeuren gehangen zodat iedereen kan zien wie waar slaapt. Super handig, deed ik zelf ook altijd als we met het NL hockey elftal op pad waren. De meeste hotels vinden dat wat vreemd, vanwege privacy redenen, maar wij zijn niet anders gewend. Ik highlight op de lijsten welke kamers klaar zijn zodat de soigneurs weten welke sleutels ze wel en welke nog niet kunnen gebruiken. Hier krijgen ze meteen alle sleutels mee ongeacht de kamer schoon is of niet. Die heb ik nog niet eerder meegemaakt.
BMC Racing is als eerste binnen. Voor hun heb ik nog geen enkele kamer beschikbaar. Maakt hem niet uit, hij zet de koffers voor de deuren en komt later terug om te vragen wat er al klaar is. Hij moet toch ook zijn trailer opzetten dus geen paniek. Zo gaat dat vandaag bij iedereen. Ze komen aanrijden, ik laat ze zien waar ze slapen achterin het hotel, de mechanics parkeren de trucks en trailers onder het raamkozijn en gaan aan het slag. Je hoort of ziet ze niet meer.................
Boulder of Denver
McKinley vertrekt deze ochtend naar Boulder. Haar Housing Groups slapen daar allemaal omdat de finish morgen in Boulder is. Ik zou vanavond ook eigenlijk in Boulder slapen terwijl ik vanmiddag een meeting heb in Denver en morgenochtend de teams in Denver moet inchecken. Initiele idee van een nachtje Boulder was dat het gezellig stappen is. Maar ik ben zo kapot dat er van stappen toch niets terecht gaat komen. Dus ik besluit vanavond in Denver te slapen in The Double Tree, de laatste stop voor mij.
Courtney gaat wel vanavond naar Boulder, een vriendinnetje bezoeken die net een tweeling heeft gekregen. Maar ook zij zal vanavond in Denver slapen zodat ze morgenochtend iets langer in bed kan blijven liggen. En daarbij moet ze vanavond nog een kamerlijst checken met de Red Lion hotel in Denver.
Op naar Denver, final stop!
Als iedereen weer is ingecheckt en Heidi, Kristen en Erica zijn gearriveerd pakken Courtney en ik onze spullen in en rijden richting Denver. Mooi kort ritje dit keer en de Pre Con start om 3 uur. Gelukkig zijn er voor vanavond kamers beschikbaar in de Double Tree en ze geven me een mooi mini suite op de 8ste verdieping waar ik de komende 3 nachten heerlijk kan slapen.
somber uitzicht over Denver en de bergen vanaf mijn hotelkamer
Tow car
Na de meeting spreek ik af met Eugene, mijn held van de komende 2.5 dag. Hij is verantwoordelijk voor Parking en Security. The Double Tree is zo vriendelijk geweest om onze medewerkers die in Denver aankwamen aan het begin van de week gratis te laten parkeren op hun parkeerplaats. Daar was wel duidelijk bij verteld om 'ACHTER' het hotel te parkeren en niet aan de voorkant omdat dat gebruikt zou gaan worden voor Team Parking. Ook staan er overal buiten en binnen het hotel flipovers dat iedereen voor vrijdagmiddag zijn auto aan de voorkant van het hotel moet hebben weggehaald.
Op de foto is het wat onduidelijk maar in werkelijkheid was dit niet te missen
IPA Mojo beer - Boulder Co.
Er zijn altijd mensen die of niet luisteren, of niet lezen of gewoon kak hebben aan wat er wordt gezegd. Maar mijn grote zwarte reus Eugene heeft kak aan die mensen. Hij heeft een bedrijf besteld die alle auto's wegsleept die nog aan de voorkant staan geparkeerd. No Mercy voor niemand niet. Wat een absolute topper! Ik sms het aan de meiden die nog in Colorado Springs zitten en iedereen is meteen groots fan van Big Ole' Eugene.
Ik neem plaats in de lobby bar en ga onder het genot van mijn Mojo Boulder biertje de kamerlijsten door. Wholly makrels, elk team heeft de kamers naast elkaar. Wat ongelooflijk super. Dit wordt een makkie vanavond en morgenochtend. Om 10 uur ga ik naar bed. Tis weer mooi geweest. Morgen mijn laatste werkdag en dan zit het er op voor mij. Hopelijk kan ik dan iets gaan zien van de race.
07.00 uur - Opstaan, douchen, tandenpoetsen, haren in elastiek, aankleden 07.30 uur - In de auto naar Pines Lodge om kamer sleutels van onze Competition Director, Kevin Livingston af te leveren. Hij checkt vanavond individueel in bij het hotel en ik had gisteravond per ongeluk zijn sleutels meegenomen. Kevin is de baas over de teams tijdens de race week.
Kevin Livingston
Wat ik niet wist (en nu wel anders kan ik het niet vertellen) is dat hij een professioneel wielrenner is geweest. Hij woont niet ver bij mij vandaan, Austin TX. Zal hem toch maar een keer opzoeken als het wat minder heet is en er een leuk muziek festival aan de gang is. 'He still owes me a Sneaky Pete or 2'.
Kevin Livingston - vroegah
Kevin Livingston - nu
07.45 uur - Naar beneden karren om koffie en broodjes te halen 08.00 uur - Aankomst in de Seasons hotel, Avon
Check-in Season hotel, Avon Colorado
In the Seasons hotel checken we de teams in. Dat wil zeggen ik geef ze hun informatie in welk hotel ze deze nacht logeren, laat ze de route beschrijving zien, wijs ze aan de overkant van de weg de Team Parking en dan kunnen ze er vandoor om de dagelijkse routine uit te voeren: koffers in de kamers of voor de kanmerdeur als deze nog niet schoon zijn, stinkie wedstrijd shirtjes en broekjes wassen en meer van dat soort ongein. Deze keer moeten de mechanics onderaan de berg hun trailers opzetten voor de verzorging van de fietsen. Ik zie aan hun koppies dat ze niet blij zijn. Vooral Jim van Team Bissell heeft het er zwaar mee: Het liefste staat hij onder het hotelraam met zijn trailer en trekt hij water en elektriciteit uit de hotelkamer. Ik begrijp het helemaal, ben elke dag de good or the bad messenger.
Zo zoetjes aan komt iedereen aankachelen in de box trucks, trailers of vans.
Team Liquigas Cannondale arriveert in Beaver Creek
Ryan van Bontrager Livestrong is binnen - Beaver Creek
Op de achtergrond zie je de parkeerplaats voor Team Parking - onderaan de berg van Beaver Creek
Gedoe bij de ingang van de berg
Ik krijg een telefoontje van de soigneur van TT1 dat de security bij de ingang van de berg de trucks er niet willen doorlaten. Ze hebben geen accreditatie. Wat een gel.l, die trucks gaan alleen maar naar boven om de bagage af te leveren om vervolgens weer naar beneden te rijden. Security wil niet luisteren dus bel ik wat er godsamme aan de hand is en dat ze de boel moeten doorlaten. De security persoon die ik aan de telefoon krijg begrijpt niet wat er aan de hand is want die staat bij de ingang en iedereen mag doorrijden. Blijkt later dat er een zooitje van mijn toppers gewoon het gas erop hebben gegooid en zijn doorgereden.
Op 2 teams na; die zijn te beleefd, stappen uit, unloaden de truck met de bagage, wachten op de lokale shuttle bus, gooien de bagage in de shuttle bus om vervolgens naar het hotel te rijden.Goeie tip voor volgend jaar als de Tour langs Beaver Creek komt: Accreditatie passen regelen hetzij via de lokale organisatie en anders via de hotels.
Als iedereen is langsgekomen, gooi ik mijn spullen achterin de auto en rij ik samen met Courtney richting Colorado Springs.
Glenwood Canyon - Colorado
We besluiten dit keer niet de scenic route te nemen maar de snelweg richting Denver en dan Colorado Springs. We willen bereikbaar zijn via de mobiele telefoon dus dan maar een stuk saai beton onder je autobanden. Saai, saai, we rijden een deel van de rit over de duurste straat in Amerika, door Glenwood Canyon. Niet normaal zo mooi: je zit gevangen tussen rotswanden aan alle kanten. Helaas hebben we geen tijd om te stoppen bij de Hanging Lake vanwege de meeting om 5 uur met 100.000 hotel mensjes.
I-70 door Glenwood Canyon richting Denver
Hanging Lake Glenwood Canyon - niet gezien helaas!
Om 5 uur zit iedereen weer keurig op ons te wachten. Voor Courtney is het de eerste keer dat ze erbij zit. We hebben McKinley ook opgetrommeld omdat haar groepen hier vanavond overnachten. Die meiden schrikken zich een hoedje als ze zien hoe officieel het er allemaal aan toegaat. We krijgen een mooie map met alle informatie van alle groepen en teams, een koffie mok waarmee we de hele dag gratis koffie kunnen halen en een notitie boekje dat ik goed kan gebruiken.
Heerlijk, eindelijk weer een normaal hotel. Ze hebben de hele zooi aan parkeerplaatsen leeggeveegd zodat mijn teams ruimte zat hebben om morgen overal te parkeren waar ze maar willen. Gaby Lopez is mijn beste vriend morgen: hij helpt de teams te parkeren als ze de generator nodig hebben en water.
Union hotels
En ander fijn ding is deze Tour is dat we geen Union hotels hebben. Bij de Union hotels mag je de bell carts niet zomaar pakken. De bell boys worden beschermd door de Unions en de bell carts zijn van hun. Dat betekent dat als de soigneurs daar gebruik van willen maken ze moeten betalen. En daar hebben ze een broertje dood aan, dan sjouwen ze liever alles naar de hotelkamers. Nu hebben we het vrije gebruik van de bell carts. Top! Sommige soigneurs zoals Jason van Bissell is door de wol gewassen: die heeft zijn eigen bell cart bij zich. Slim.
We doen weer hetzelfde als elke avond: ik ga in de bar zitten met een biertje en de hotellijsten voor de teams, Courtney neemt de Housing Group lijsten door voor de laatste nachten in Denver en McKinley vangt haar jongens op voor de check-in. Ik heb plattegrondjes van het hotel gekregen dus kan voor elk team highlighten in welk deel van het hotel ze slapen op welke verdieping en waar ze kunnen parkeren met hun hele hebben en houwe. Ik weet zeker dat niemand gebruik zal maken van de generator en water aan de voorkant van het hotel maar dat ze alles zullen wegtrekken uit de hotelkamers. Ook prima!
Het is geen mooi hotel waar we zitten maar wel super praktisch: vlak aan de snelweg en echt ruimte zat om te parkeren. De makkelijkste locatie voor de soigneurs en mechanics tot nu toe.
Crowne Plaza Colorado Springs - super praktisch als verblijf tijdens de Tour
Biju Thomas
Na alle voorbereidingen en checks gaan we met z'n drietjes een hapje eten in het hotel restaurant. De kok moet morgen koken voor de teams. Dus we zijn benieuwd wat hij er van 'bakt'. De organisatie waarvoor ik werk 'Sports Medallist' heeft een kok ingehuurd, Biju Thomas, die alle recepten voorbereidt voor de locaties waar de teams eten: veel rijst pasta en oatmeal, pindakaas, fruit, geen boter of andere vette zooi, veel scrumbled eggs, kip, vis etc. En uiteraard heeft elk team nog zijn exta's op tafel staan zoals den Ollanders altijd hun eigen nutella, pindakaas en hagelslag meenemen. Biju heeft de laatste jaren veel gereisd met een van de teams in een food trailer waar hij de maaltijden voor zijn team voorbereidde. En dat doen we nu dus voor alle teams.
Voor iemand die zin heeft om zijn Chicken Biryani met roasted vegetable yogurt sauce te maken, bekijk zijn video.
Er staat niet echt iets op de kaart wat me aanstaat dus ik bestel niets en de andere meiden bestellen iets van pasta. Tis niet veel soeps en hopen dat het morgen beter is met de adviezen van Biju. Vanavond lekker vroeg naar bed. Morgen de laatste stop.........Denver!
Dagwinnaar van rit 4 is Jens Voigt van RadioShack Nissan Trek.
Winnaar rit 4: Jens Voigt van RadioShack Nissan Trek
Werkelijk geslapen als een knalblok vannacht. Ben wel weer voor de wekker wakker omdat Heidi mij om half 7 wakker sms-t. We moeten de soigneur van United HealthCare zien te bereiken om door te geven dat ze een upgrade hebben gehad naar de St. Regus. En ik heb alle telefoonnummers.
Check-in vandaag loopt weer als een zonnetje.Van BMC Racing team krijg ik later een compliment over de condo's in Aspen Alpes. Het was helemaal top! The Gant heeft een aantal gasten verhuisd naar the Little Nell waardoor wij meer condo's hebben en we bijna geen sofa sleepers meer hoeven te gebruiken. Voor Medical Services regel ik in het Sky hotel snel nog even een massage kamer voor het spreekuur van de wielrenners. Normaliter hebben we daarvoor een suite maar die was kennelijk niet meer beschikbaar. Maakt niet uit, geregeld!
Om half 1 rij ik naar de Gant om Heidi en Courtney op te pikken. Wij gaan met z'n drietjes de boel van morgen voorbereiden. Courtney rijdt dit keer dus ik kan eindelijk een beetje relaxen onderweg. Het is weer een prachtige rit. Wat dat betreft is Colorado een absolute aanrader. Tot nu toe zijn de auto ritten adembenemend geweest.
Bij aankomst in Beaver Creek gaan Heidi en ik naar de meeting en Courtney gaat de berg onderzoeken waar alle hotels gelegen zijn. Zo kunnen we na de meeting een snelle tour doen langs de hotels om alle lijsten op te halen.
Beaver Creek, Colorado
We zitten tegenover 186 nerveuze hoteliers die van alles en nog wat vragen. Voor sommige teams wordt het ook minder plezierig omdat we ze hebben moeten verdelen over 2 locaties (wel vlak bij elkaar). Ik heb 3 weken geleden 5 uur lang zitten puzzelen om de teams zo goed mogelijk te accommoderen. Maar vanwege de breakdown van kamers heb ik 6 teams moeten verdelen over 2 hotels. Uiteindelijk valt het mee: 3 van de 6 blijken uiteindelijk toch in 1 hotel te zijn gezet zodat we er nog maar 3 overhouden.
Vincent, de soigneur van Optum
De maaltijden zijn achter het Park Hyatt hotel. Voor sommige teams wordt dat een drop-off want het is te ver om te lopen die berg op. Gaat lukken. De hotels zien er echt allemaal toppie uit. Beaver Creek is een ontwikkelde berg met accommodatie, onderdeel van Vail en alles ziet er nog hartstikke nieuw uit.
Voor de soigneurs wordt het weer hard werken want de condo's liggen niet allemaal bij elkaar. Park Hyatt hotel, Kiva hotel, Pines Lodge, Elkhorn Lodge en the Highlands zullen een stuk makkelijker zijn dan The Lodge en The Charter. Vooral Pines Lodge ziet er poepie chique uit. Daar zit o.a. Team Optum, ben blij dat ik iets voor Vincent mijn Indonesische soigneur kan doen. Die heeft het zwaar deze week, is voor hem de eerste keer.
We halen plattegrondjes op en rijden naar onze condo om aan de slag te gaan. Morgen is de check-in weer centraal onderaan de berg en ik wil voor iedereen een plattegrond maken hoe ze eerst naar de Team Parking kunnen rijden om vervolgens de bagage te droppen bij de hotels.
Heidi - hapje eten?
Heidi heeft het vanavond zwaar. Een aantal VIPs is niet happy met de accommodatie in Aspen. Samen met Kristen is ze de hele avond bezig alles op te lossen zodat iedereen weer blij is. Volgend jaar moeten we een dedicated persoon aanwijzen die zich 100% bezig houdt met de VIPs. Die hebben nou eenmaal meer aandacht nodig dan de rest. Courtney zit de hele avond aan kamerlijsten van de Housing Groups. De teams check en voorbereiding doe ik alleen. Maakt me niet uit, ik vind het wel lekker om alleen te werken. Daarom is dit baantje van Team Advance helemaal geschikt voor mij.
McKinley komt halverwege de avond aan met een goeie prak Thais eten. Hmmmmmmmmm........zit me te bedenken dat ik de laatste 2 dagen heb geleefd op chocolate chips cookies en bier. Dus een stukkie kip curry gaat er zeker in.
Uitzicht vanuit mijn kamer op de ski pistes van Beaver Creek, Vail Colorado
De hele avond is het al ijzig koud in ons huisje. We zitten met z'n allen onder dekens te werken en begrijpen niet waar de kou vandaan komt. Het is wel echt prachtig. Ligt onderaan de ski slopes (die nu groen zijn) met boven 2 slaapkamers en 2 badkamers en beneden een enorme grote woonkamer met keuken en nog een slaap- en badkamer. Wat wel heel raar is zijn de persoonlijke foto's van de eigenaren die aan de muur hangen: Sta je in de badkamer je af te drogen, kijk je tegen een zooitje onbekende aan die je in hun skipak jou zitten aan te staren. Weird stuff.
Uiteindelijk blijkt als de anderen naar bed zijn en ik de boel afsluit dat er 2 ramen openstaan die ook niet dicht kunnen omdat ze kapot zijn. Jaaiks.........straks sluipt er iemand ons huisje in. Ik denk bij mezelf "je kijkt teveel Law & Order, NCIS, CSI troep en The Closer". Je kunt namelijk in gehuchten als dit je auto en je huis open laten staan zonder dat er ooit iets gebeurt. Zelfde als Telluride, daar plakken ze je kamer sleutel vast aan de voordeur met tape hahahahaha..........
Op naar morgen. Kijken of we een zooitje soigneurs blij kunnen maken. Wordt spannend.......
Winnaar dag 3: Tom Danielson (Garmin Sharp Barracuda)
Om half 8 sta ik keurig beneden na het korte slaapje dat ik gedaan heb. Voor de soigneurs wordt en een lange rit, dus ik verwacht ze niet eerder dan een uur of half 11 in de hotels. In the Grand Lodge hebben ze mij een eigen receptie desk gegeven: De bell boy hebben ze voor nu even aan de kant geschoven.
Geen kamers om half 10 in Elevation Hotel & Spa
Ik check mijn Maxlead mails en loop vervolgens naar hotel Elevation. Daar zijn ze niet zo snel als in de Grand Lodge dus ik help ze met het opzetten van de check-in tafel die voor ons klaar staat. Sheets & Towels worden aangerukt en ik vraag of ze er voor kunnen zorgen dat er 3 kamers per team schoon zijn voor half 10. Daar raken ze nogal van over de leg want die informatie hebben ze niet gekregen. Dan moeten ze de volgende keer beter lezen en luisteren hoe onze instructies zijn.
De parkeerplaats voor Team Parking ziet er ook goed uit, alles staat klaar. Dan wordt het wachten op de eerste teams die binnenkomen. Sarah, mijn contactpersoon in The Grand Lodge komt om de 15 minuten met extra hotel kamers die schoon zijn. Maar ook hier gaat het mij allemaal niet rap genoeg. Dat heeft te maken met het feit dat we de hotels de avond ervoor ook gebruiken voor de andere Housing Groups. De dames van house keeping werken zich een slag in de rondte. Om half 12 komt eindelijk het eerste team binnen en om half 1 zijn ze allemaal langs geweest.
Wat volgend jaar anders moet in The Grand Lodge is dat ik 1 team in 1 Wing wil hebben qua kamers. Ze hebben de East en West Wing en die kunnen alleen via 2 verschillende liften bereikt worden. Nu moeten de soigneurs dus eerst de kamers doen in de East Wing en dan de West Wing. Ook niet handig voor de wielrenners want die moeten via de lobby naar de andere kant van het hotel voor hun massages. Het liefste wil je de kamers naast elkaar hebben op dezelfde verdieping aan dezelfde kant van het hotel.
Independence Pass - zo mooi
Wederom vertrek ik vandaag te laat vanuit het hotel. Mijn meeting in Aspen is om half 5 en dat ga ik nooit redden. Ik rij ook nog eens alleen want Erica blijft achter om de rest van de crew te helpen met de hotellijsten. Er zijn 2 manieren om naar Aspen te rijden vanuit Crested Butte: linksom of rechtsom. Linksom is sneller. Ik heb een GPS gekregen en je zou verwachten dat zo'n ding je de snelste route geeft. Maar nee hoor, hij stuurt me rechtsom uiteraard zonder dat ik daar erg in heb. Ik kom er pas achter als ik in Gunnisson tegen het peloton aan rij. Erg leuk om te zien maar ik heb geen tijd voor een kwartier onderbreking. En zeker niet omdat ik nu de lange route heb genomen. Onderweg pik ik tijdens het tanken ook nog een lifter op. Hij was gaan wandelen en had niet genoeg water bij zich. Op deze hoogte is dat zeer belangrijk. Hij was kapot dus ik heb hem 8 mijl verder bij zijn auto afgezet.
Achteraf ben ik toch blij met de rechtstom rit want nu ga ik over de Independence Pass wat werkelijk ongelooflijk mooi is. Het is wel een poep-in-je-broekie omdat hoe hoger je komt op de pas, hoe smaller de weg is en hoe dieper de ravijnen. Hoogtevrees is 'not an option'.
Independence Pass - Aspen Colorado
Poep in je broekie haarspeld bochten op de Independence Pass
Pre-Con meeting
Om 10 over 5 kom ik de meeting in rennen. Ze vragen niet eens of ik naar de WC moet of wat wil drinken maar beginnen meteen met de meeting. We hebben in Aspen 4 hotels voor de teams (dat worden er uiteindelijk 5, leg ik later uit):
De maaltijd wordt verdeeld over Sky Hotel en The Gant omdat de laatste te ver uit het vizier ligt om te lopen. Een catering bedrijf verzorgt de maaltijden.
Team Parking gebeurt op straat. Er zijn 2 straten vlakbij de finish afgezet waar onze teams zullen parkeren. Dat is echt tof. We hebben in totaal ongeveer 90 auto's in de vorm van Box Trucks, Trailers en vans dus genoeg plaats voor iedereen. Voor elektriciteit en water is weer gezorgd.
Er zitten weer ongeveer 15 mensen tegenover mij. We doen een introductie rondje en uiteraard onthoud ik geen van de namen, wel iets van gezichten. We bespreken hetzelfde riedeltje als elke dag en het ziet er naar uit dat ik snel klaar zal zijn met de kamerlijsten. Niet dus.................
Te kort aan kamers in The Gant, Aspen
Ik check als eerste Aspen Square, Sky hotel en Aspen Alps. Die liggen vlak bij elkaar. Ziet er allemaal tof uit. Ik heb met Aspen Square afgesproken dat ik daar mijn kantoortje opzet de volgende morgen. Vorig jaar waren zij geen team hotel dus ze zijn een beetje nerveus. Sky en Alps kunnen het zelf wel af en als er paniek is kan ik erheen lopen. The Gant is te ver weg dus Heidi zal zich daar morgenochtend nestelen.
Om half 8 loop ik The Gant binnen voor de kamerlijst check. De kamers zijn allemaal condo's met meer slaapkamers en een huiskamer. Echt prachtig. Maar bij de eerste 3 teams klopt de telling al niet. Ik heb veel te weinig bedden. Begrijp geen moer van wat ze gedaan hebben. Samen met de front desk manager van die avond loop ik erdoor heen en wat blijkt.................doubles hebben ze aangezien voor personen die bereid zijn een kamer te delen in plaats van double rooms. Dus 2 singles en 7 doubles zagen zijn aan voor 5.5 bed in plaats van 16 bedden.
The Gant in Aspen - verslikt in het aantal bedden
Ongelooflijk maar waar, hoe verzin je het. Je kunt toch niet een persoon in 2-en splitsen. Maar het gevolg is dus dat we veel te weinig kamers hebben en het hotel zit tot aan de zolder toe vol. Ik raak niet zo snel in paniek maar die arme front desk manager kreeg een rol beroerte en het zweet spoot onder haar oksels vandaan. Een aantal collega's worden thuis gebeld en uiteindelijk kregen we 1 iemand te pakken die terukomt naar het hotel om te helpen bij het oplossen van dit dingetje. Om half 11 's avonds hebben we nog steeds geen kamers voor 2 teams. Ik bel Heidi en Kristen die net in hun hotelkamertje zitten in Aspen. Die arme moppies zijn eerst vanochtend van Telluride naar Crested Butte gereden om daar een paar uur te werken en vervolgens door gereden naar Aspen om mij in de ochtend te helpen bij het inchecken van de teams.
Ik leg het probleem voor en ze besluiten mijn kant op te komen. Om half 12 is er de oplossing: we hebben genoeg kamers voor 1 team in het St. Regus hotel (wat een super upgrade is). Om het andere team in condo's te krijgen moeten we kiezen voor het gebruik van sofa sleepers in alle units. We hebben helaas geen andere keuze.
Om 1 uur 's nachts breng ik Heidi en Kristen terug naar hun hotel en rij ik door naar mijn eigen hotel. De nacht portier laat me binnen, ik check in en bestel een biertje. Helaas de bier voorraad zit achter slot en grendel. Als alternatief maak ik voor mijzelf een warme chocomel op de kamer. Slaap je ook lekker op na zo'n hectische avond.
Kijken wat morgen ons weer brengt. Dan gaan we naar Beaver Creek waar we iets van 9 hotels hebben bovenop de berg. Voor hun de eerste keer dat de Tour daar langs komt. Ben benieuwd.............
Winnaar van vandaag is trouwens Tejay van Garderen van BMC Racing Team. Ik dacht dat het een 'Ollander' was maar tis een Amerikaantje.
Jeetje, het is een week geleden dat ik een blog heb geschreven over mijn ervaringen tijdens de USA Pro Cycling Challenge. Terwijl ik had beloofd iedereen elke dag op de hoogte te houden van wat er allemaal gebeurt op zo'n dag.
Het is werkelijk gekkenhuis geweest de afgelopen dagen: vroeg opstaan, teams inchecken, rit naar de volgende locatie, meeting met de hotels, langs de hotels voor de kamerlijsten, lijsten checken, aanpassingen doen, naar bed.
Het lijkt simpel, en dat zou het ook kunnen zijn maar deze week was een beetje anders.
Ritdag 1: Durango - Telluride
Ik sta om 7 uur op, rij om half 8 de berg af om mijn laatste koffie bij Maggie's te halen. Het zeikt van de regen. Goed voorteken van een top race dag. Om 8 uur loop ik het kantoor binnen van Visit Telluride. De soigneurs zullen hier inchecken.
Kantoor van Visit Telluride - mijn check-in desk
Sheets & Towels
Gelukkig heb ik hulp van 1 van de Property Management companies. Ze hebben een tafel opgezet waar de sleutels worden uitgedeeld. Je hoopt altijd dat de soigneurs een beetje verspreid aan zullen komen zodat je de tijd voor ze kan nemen om uit te leggen waar ze naartoe moeten.
Maar nee.........natuurlijk komen ze allemaal in colonne aanrijden waardoor het een drukte van jewelste is. Erica verzamelt de telefoonnummers van de soigneurs, ik probeer uit te vissen hoeveel kamers iedereen nodig heeft de rest van de week, vertel ze waar de Team parking is en waar ze zullen overnachten, ik geef ze hun 'sheets and towels bundel', en vervolgens halen ze de sleutels op bij onze PM vrienden.
De extra lakens en handdoeken zijn voor de masseurs om te gebruiken. We hebben 8 rijders per team, dus 8 lakens, 8 handdoeken en 8 kleine handdoekjes.
handdoeken en lakens en dat keer 16 teams
De soigneur van Optum, Vincent, kan zijn kamers niet vinden. Ik loop met hem mee en vinden uiteindelijk dekamers. Het zijn allemaal condo's: 2 slaapkamers, keuken en zitkamer en dan boven nog een loft. Met de loft zijn de teams niet zo blij want de rijders mogen geen trappen lopen.......die begrijp ik nog steeds niet tot op de dag van vandaag.
Om kwart voor 1 komt Heidi en de rest van onze crew binnen vanuit Durango. De drill voor deze week is dat zij rond 1 uur aankomen in het hotel om de desk van mij over te nemen voor het geval we nog een paar teams missen. Ik moet namelijk door naar de volgende plaats voor de Pre-con meeting met de hotels. En de autoritten zijn lang. Allemaal rond de 3 uur rijden.
Op naar Crested Butte
Ik geef instructies aan Liz en Heidi over kamers die nog over zijn en dan pakken Erica en ik ons boeltje op, stappen in de auto en rijden richting Crested Butte. Ik rij zodat Erica kan werken aan de hotel lijsten voor de komende dagen. We hebben ongeveer 1.000 mensen per dag te verschepen en elk uur van de dag zijn er wel wijzigingen. Dag en nacht zijn de moppies in de weer met de kamerlijsten.
Te laat stappen we de Pre-Con meeting in. Dit wordt een makkelijke stop. Voor de teams hebben we hier maar 2 hotels:
Uitzicht vanuit mijn hotel kamer - Grand Lodge Crested Butte
Vorig jaar zijn dit ook de Team hotels geweest dus ze weten hoe het werkt. Dat maakt het allemaal zo verschrikkelijk veel makkelijker. Wat we willen voor morgenochtend is in beide hotels een tafel in de lobby waar we de hotel sleutels, algemene informatie en parking informatie kunnen uitdelen. Team parking is achter het hotel op een publieke parkeerplaats. De ene helft is gereserveerd voor de Teams, de andere helft voor Hospitality en fun stuff. Er staat een grote generator in het midden van de parkeerplaats waar elk team op kan inpluggen, en er is water toevoer plus een water tank.
Na alle checks gaan Erica en ik een hapje eten in The Avalanche. McKinley die verantwoordelijk is voor een paar Finish Construction groepen komt een biertje drinken. De meeste van haar mannen checken rond 2 uur 's nachts in omdat zij de finish moeten afbreken. Het wordt een zware week voor haar en die kerels, weinig slaap.
Erica maakt plezier met de hotel barman
Om 12 uur 's nachts krijgen we het bericht dat er iemand open ligt, gevallen op de stenen. We proberen eerst een dokter naar het hotel te krijgen. Lukt niet. Vervolgens rijden we met de persoon naar de Fire brigade station. Het ziekenhuis is een half uur rijden dus we proberen het eerst hier. Gebouw is aardedonker maar we lopen naar binnen om te kijken of er iemand is. Uiteindelijk belt McKinley 9-1-1 en binnen 3 minuten staat er van alles bij onze auto. Helaas kan er niet gehecht worden dus we moeten naar het ziekenhuis. Lang verhaal kort, ik lig eindelijk om 5 uur in mijn bed om er om kwart voor 7 weer uit te gaan voor de check-in van de teams. Winnaar dag 1: Tyler Farrar
